Από της θάλασσας τον κόρφο
κόκκινη ανατέλλει η σελήνη,
δρεπάνι ακονισμένο απ' τη λαχτάρα σου,
και με θερίζει
Τα σώματα
στη γλώσσα λύνονται
του πόθου
στη γλώσσα δένονται
του πόνου,
πυκνώνουν στο βαθύ φιλί
σχεδόν αποσαρκώνονται,
ακίνητος επιταχύνεται ακάθεκτος ο χρόνος
Κι ας άμμος,
οριστική η αγάπη γράφεται
ότι τη γράφει ένα δρεπάνι έμπυρο
εκεί ακριβώς όπου η θάλασσα ουρανίζεται
Από τη συλλογή Ρήματα, 2009 (Κρατικό Βραβείο Ποίησης 2010).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου