"Δεν είναι το άπειρο που μας χωρίζει", Βύρων Λεοντάρης

ΟΡΘΟΣΤΑΣΙΑ

I

Γυρνάμε και στριφογυρνάμε,
φωνάζουμε, χειρονομούμε, γυρευόμαστε,
βαδίζουμε, βαδίζουμε για να συναντηθούμε,
μα, να, κόβονται πάλι οι δρόμοι,
πάλι περνούν οι φάλαγγες γυαλιστερές μες στο καψαλισμένο
φως,
πάλι περνούν οι φάλαγγες, που μας χωρίζουν.
Κι είναι ξανά τα μάτια σου ναυαγισμένες θάλασσες
κι η κόμη σου αναχώρηση πρωινή μες στους καπνούς
κι είν' οι πτυχές στο φόρεμά σου κάγκελα,
που σφίγγεις νευρικά στα δάχτυλά σου...
(...)
Όχι, δεν είναι καθόλου το άπειρο, που μας χωρίζει,
μον' είναι η τρέλα, που χειροκροτεί στα πεζοδρόμια,
η τρέλα που χτυπάει τις παλάμες κι αντηχούν
σα να χτυπά η μια έρημος πάνω στην άλλη.
(...)

Βύρων Λεοντάρης, Ορθοστασία, "Ψυχοστασία, Ποιήματα 1949-1976", εκδ. Ύψιλον 2006, σ. 71-72.
Φωτογραφίες: Patrick Wally και Τοm Ripley