Έλενα Πολυγένη - 7 ποιήματα

Για να τελειώνουμε μ' αυτή την υπόθεση

Όχι εμένα, όχι το πρόσωπό
Μου, όχι αυτό που κρύβεται κάτω
Απ' το πουκάμισο.
Μιλάω κι ας ξέρω ότι η φωνή
Θα πνιγεί μες στα ψυγεία που
Παγώνουν τα σφαγμένα
ζώα

Υπάρχει δεν υπάρχει, τι με ενδιαφέρει.

Έτσι στο βρόντο κουνάω τα χέρια προς
Τον ουρανό.
Τι όμορφα που είναι τ' αγγελούδια
Σκοτωμένα
Με τα θλιμμένα μάτια τους, να μας κοιτούν.

***

Το βλέμμα επάνω μου

Παρατηρώ μόνον εσάς- τίποτ' άλλο.
Παρατηρώ τα χέρια σας
-κόβουν στα δυο την προσπάθεια.
Παρατηρώ το στόμα σας
-επαναλαμβάνει ηδονικά το ίδιο μοτίβο.
Η γλώσσα ενδιαμέσως
Διαμαρτύρεται ζητώντας φιλί.
Πόσο μακριά φαντάζει η πόλη.

***

Αιφνιδιασμός

Το έργο τέχνης θα σε περιμένει στη γωνία
με μια σφαίρα πίσω απ' το μάτι του
τότε θα είναι επικίνδυνο
να το κοιτάξεις, γιατί
ξέρεις καλά πως επάνω του κρέμεται
Η γύμνια σου, η απαρχή της καταδίκης
ολόκληρου του κόσμου
κι ένα μικρό σαπισμένο
καραβάκι
που θα μπορούσε να το λένε
Έρωτα.

***

Άνθρωπος για καμιά δουλειά

Δε μπορώ να γράψω ποιήματα.
Φταίνε τα χέρια μου που τρέμουν ή φταίει
Το μισοσκόταδο ή το ζαβό
Το ριζικό μου.
Κύριε ελέησόν με.
Αφημένη παράλογα μέσα σε κάτι που
Δε γνωρίζω τι είναι
Καταρρέω και επανέρχομαι
Ολοένα πιο κουρασμένη.
Τα πάντα ακουμπούν επάνω μου νιώθω το
Βάρος τους να με παραλύει
Επιστρατεύω τη θέλησή μου
Και κάποια εγχειρίδια ψυχολογίας
Πηγαίνω πάνω κάτω, φτιάχνω
Καφέ ξαναφτιάχνω
Η ζωή του Ζ. Π. Σαρτρ με κυνηγάει
Ανελέητα θέλω κόσμο θέλω έρωτα δόξα
Αγώνες θέλω να λέω ΟΧΙ να με
Συντροφεύουν
Αγαπημένοι βάσει προγράμματος θέλω
Προσωπικότητα.

Δε μπορώ να γράψω ποιήματα
Αλλά το τραγικό είναι πως δε μπορώ να
Καθαρίσω μια πατάτα.


[Η θλίψη μου είναι μια γυναίκα, (.poema..) εκδόσεις, 2012.]

______________________________________

απειλή

Σα σκιάχτρο στέκομαι πάνω απ' τα όνειρά σας
Βάζω τα ρούχα μου να γέρνουν παλαβά
Τραβηγμένα να χάσκουν από χίλιες μεριές
Να ορίζουν την καρδιά σας
Σκοτώνετε την ώρα που σας έδωσα

Γιατί δεν τρομάζετε;


[Γράμματα σε μαυροπίνακα, Δωδώνη 2009]

______________________________________


Το παιχνίδι

Μικρό αλογάκι με τα ξύλινα μάτια
Δε μπορείς να βρεις την αγάπη σου
Κι η καρδιά μέσα σου χτυπάει
   Χτυπάει.

Αχ, καημένο ξύλινο αλογάκι.
Ο αναβάτης σου ήταν ένα παιδί.
Οι κούκλες στο δωμάτιο
Μιλούσαν μόνο για τα
   Φορέματα
Και τα μαλλιά τους.
Κανείς μεγάλος δε σ' έπαιρνε
  Στα σοβαρά.
Όλοι γελούσαν με το αυτιστικό σου
   Κούνημα
Πίσω-μπρος, πίσω-μπρος
Πήγαινε η ζωή σου.

Γελούσαν, αλλά εσύ ήξερες
  Την αλήθεια.

Τα βλέφαρά τους ανοιγοκλείνουν
Οι σκιές τους πηγαινοέρχονται
Τα παράθυρα υποφέρουν
Οι στάχτες εκπλήσσονται
Οι στάχτες εκπλήσσονται.


Παραπονεμένο αλογάκι
Η φωτιά μέσα σου
Θα τους κάψει όλους


(.poema..)
______________________________________

Νυχτερινό δρομολόγιο

Διάσπαρτα πλάσματα, παραπαίοντα
στις ουρές, στα συσσίτια, έξω
απ' τα νοσοκομεία.
Κάποιος μου δείχνει ένα
κίτρινο λουλούδι
μόλις έχει ανοίξει τα πέταλά του
η θέα του γεννά
ακόμα περισσότερη θλίψη.

Έξω από την εικόνα,
προχωρούν άφθαρτα πρόσωπα
δε μπαίνουν στον πίνακα
προσεκτικά βαδίζουν στην άκρη του
φωτογραφίζονται με τα χελιδόνια.

Εξευγενισμένα δάχτυλα, διατρέχουν
Με ηρεμία τις πτυχώσεις του παλτού
Τινάζονται στον αέρα, δείχνουν
Τα ψηλά κτήρια.

Περπατούν παράλληλα
Αλληλοασπάζονται
Η καλοσύνη τους φέρει κάτι
Το ανήκουστα απάνθρωπο.


[Μανδραγόρας, τ.48, Μάιος 2013.]