S. Mallarmé, Eventail de Mme Mallarmé-photo J.-L. Charmet
[αμετάφραστο απόσπασμα μεθόδου δημιουργίας]
Les objets, les paysages, les
événements, les personnes du monde extérieur (…) emportent ma conviction. Du
seul fait qu’ils n’en ont aucunement besoin. Leur présence, leur évidence concrètes,
leur épaisseur, leurs trois dimensions, leur côté palpable, indubitable, leur
existence dont je suis beaucoup plus certain que de la mienne propre, leur côté :
« cela ne s’invente pas (mais se découvre)», leur côté : « c’est
beau parce que je ne l’aurais pas inventé, j’aurais été bien incapable de l’inventer »,
tout cela est ma seule raison d’être, à proprement parler mon prétexte, et la variété des choses est en réalité ce qui me construit. Voici ce
que je veux dire : leur variété me construit, me permettrait d’exister
dans le silence même.
“My creative method” (1947), Méthodes,
Paris, Gallimard, 1971, p. 12-13.
Χειρόγραφα του ποιητή
[και δύο μεταφρασμένα ποιήματα]
Χειμωνιάτικη Αιθρία
Το γαλάζιο ξαναγεννιέται από το γκρίζο καθώς η φωτεινή σάρκα πετάγεται
από μια ρόγα μαύρο σταφύλι.
Όλη η ατμόσφαιρα μοιάζει με υγρό μάτι όπου χάθηκαν προσωρινά αιτίες και
διάθεση για βροχή.
Αλλά η νεροποντή άφησε παντού αναμνήσεις που καθρεφτίζουν την καλοκαιρία.
Κάτι με συγκινεί σ' αυτή τη σύζευξη ανάμεσα σε δυο διαφορετικές ψυχικές
διαθέσεις. Κάτι που αφοπλίζει μέσα στην ολοκληρωμένη διάχυση.
Κάθε τέλμα μοιάζει τότε με φτερό πεταλούδας κάτω από τζάμι.
Μα ένας περαστικός τροχός αρκεί για ν' αναβλύσει η λάσπη.
Το τσιγάρο
Ας περιγράψουμε πρώτα την ατμόσφαιρά του: όλη αχλή,
λυσίκομη και στεγνή, έτσι όπως αδιάκοπα τη δημιουργεί,
πάντα ανάποδα αφημένο.
Κι έπειτα το πρόσωπό του: ένας μικρός πυρσός μ' ελάχιστο φως
και πολύ άρωμα, απ' όπου κόβονται και πέφτουν,
με κανονικό ρυθμό, μικρές μα υπολογίσιμες μάζες στάχτης.
Και τέλος το πάθος του: η κάφτρα που φλέγεται κι απολεπίζεται
μ' ασημένιες φολίδες, που πριν να πέσουν σχηματίζουν γύρω της
ένα σφιχτό κολάρο.
Μετάφραση: Χριστόφορος Λιοντάκης
