Την Ελένη Μαρινάκη γνωρίζω χρόνια μέσα από την ποίησή της. Κρητικιά, Χανιώτισσα εκείνη, Κρητικιά, Ρεθεμνιώτισσα εγώ. Πρόσφατα μου έκανε την τιμή να γίνει φίλη μου. Πιστεύω ανέκαθεν ότι πρόκειται για μια σπουδαία ποιήτρια με σημαντικό έργο. Γραφή με ιδιαίτερο εσωτερικό ρυθμό, λιτή, χαμηλόφωνη, αρκούντως ατμοσφαιρική. Δεν υπάρχει τίποτε το περιττό σε αυτήν την ποίηση, τα στολίδια που δεν νοηματοδοτούν τίποτα και απλώς διακοσμούν έναν κενό χώρο (/λόγο) δεν τα συναντούμε στα βιβλία της.
Πριν κάποιους μήνες, ανάρτησα 3 ποιήματά της από το τελευταίο της βιβλίο "Ο χρόνος τότε", Γαβριηλίδης, 2013. Ξαναδιαβάζοντας προηγούμενα έργα της, ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας κάποια ποιήματα -τα αγαπημένα μου- από την προηγούμενη ποιητική της συλλογή "Σε ξένο ουρανό", Ερατώ 2011.
ΦΤΗΝΟ ΜΕΤΑΛΛΕΥΜΑ
Έρχεται πάλι
η σκιά
επίμονη ζητιάνα
για το τάλιρο
έρπις που σέρνεται
στο δέρμα
πρόβατο που
βελάζει στη χαράδρα
και τρέμει
το σχοινί.
Έρχεται πάλι
η σκιά
αρχαίο ορυκτό
φτηνό μετάλλευμα
του χρόνου
πληγή που
οξειδώνεται.
Σφυρί καρφώνει
τις στοές
καίει το στήθος
δυναμίτης.
Έρχεται πάλι
η σκιά
άλογο του Πικάσο
ξέφρενο
στόμα ανοιχτό
του πυρετού
γλώσσα φιδιού
και δόντι λύκου.
Γυαλίζει ύποπτα
το βράδυ
χοάνη καταπίνει
όνειρα·
τα βγάζει το
πρωί
πνιγμένα.
(Οκτώβριος 2008)
_________________________________________
ΣΠΑΤΑΛΗ
Γράφω ένα ποίημα
με το μολύβι
με το δάχτυλο
με την καρδιά μου.
Για να το ξεριζώσω
έπειτα
να το αφήσω
να χτυπά ελεύθερο
τους στίχους του·
ήσυχα να μετρά
τα δευτερόλεπτα
του χρόνου
που έχω
σπαταλήσει.
(Ιανουάριος 2007-Ιανουάριος 2009)
_________________________________________
ΜΙΚΡΟ ΑΛΩΝΙ
Τι κάνω
στη ζωή μου
και μικραίνει;
Από παντού
κόβεται κάτι
αλλάζει τροχιά
η γραμμή
της παλάμης
δεν προσφέρεται
για εγκάρδιους
χαιρετισμούς.
Γίνανε μονοπάτια
οι δρόμοι
ανοίγουν προς
τα μέσα
τα παράθυρα
κρύβουν τα
εύκρατα τοπία.
Σε κύκλο βηματίζω
κάθε μέρα
μικρό αλώνι
η αυλή μου.
Μυρίζουν τα
εσπεριδοειδή
από μακριά·
δε φτάνουν
ως εκεί
τα χέρια μου
κι η θάλασσα
δεν έχει άμμο
στις πλαγιές της
μυτερές πέτρες
πληγώνουν
το νερό.
Από τα βάθη
ως την επιφάνεια
άξενος τόπος.
Δεν αναγνωρίζω πια
τ' αμφίβια
καλοκαίρια μου.
(Φεβρουάριος 2008)
_________________________________________
ΤΥΦΛΟΜΥΓΑ
Όμως η ποίηση
είναι ένα άλλοθι
για να ζω.
Αλλιώς
πώς θα κοιτάζω
τα καράβια.
Εκδρομές
εκδράμω
φεύγω.
Στάζει
ο ασπρισμένος
ουρανός
γεμίζουν βάλτους
τα ταξίδια μου.
Χλωμές οι μέρες
τρέμουν
κρυώνω στη φωνή.
Ξεχνώ στις σκάλες
τα παπούτσια μου
και τώρα
πώς θα πάω σπίτι.
Έχω ένα ποίημα
στα σπάργανα·
μικρό πουλάκι
στον ανθό.
Ανοίγει η θάλασσα
παλιές ορθογραφίες
δε βγάζω άκρη
με τα ονόματα.
Κάθε φωνήεν
με τρυπά.
Σχίζονται κρόσσια
τα χαρτιά μου
ξεχνώ το μάθημα.
Γράφει ο δάσκαλος
στους τοίχους
όλα μου τα λάθη,
θα μάθει ο κόσμος
πως κρυώνω.
Φορώ στα γρήγορα
τα χρόνια από τότε
με μάλλινα περνάει
ο καιρός
η ιστορία τυπώνει
υπονοούμενα
στους χάρτες
αλλάζει τις χρονολογίες
παίζει τυφλόμυγα.
Τρέχει ο Μανώλης
στην αυλή
μου δίνει ένα τόπι·
είναι, μου λέει,
το φεγγάρι.
Το κρατώ
και ιδρώνει.
Λιγοστεύει
η καμπύλη του
στα χέρια μου.
Σε λίγες μέρες
γίνεται άφαντο.
(Μάρτιος - Σεπτέμβριος 2008)
_________________________________________
ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ
3
Της νύχτας
επιτύμβιο
η σελήνη
αλλάζει
κάθε βράδυ
επιγράμματα.
(Αύγουστος 2008)
_________________________________________
ΤΩΝ ΒΟΥΝΩΝ
Τα θεμέλιά μου στα βουνά
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
"Άξιον Εστί"· Τα πάθη, Ε'
1
Ας είναι
στερεμένο
το ποτάμι.
Όταν περνώ,
έρχεται
ως το δρόμο
το νερό
και με γυρεύει.
2
Νύχτα ανεβαίνω
στα βουνά
χώμα, χαλίκι
τρώει
τις στροφές.
Πίσω απ' τα
βάτα
ανοίγει στόμα
ο γκρεμός.
3
Πικρή υγρασία·
μυρωδιά
από σχίνα.
Απόψε
μεταγγίζονται
στο σώμα μου
παλιά σκοτάδια.
4
Δέντρα μου
σκονισμένα
καλοκαίρια·
απάνω,
τα κλωνάρια σας
στάζουνε δρόσο.
5
Σχισμή της
νύχτας, σιωπή·
μόνο τριζόνια
και βατράχια
ακούγονται·
Εικονοστάσια
αφύλακτα
ψάλλουνε τους
πεσμένους.
6
Κρυφά ωριμάζουν
τα βουνά.
Με σιωπή υφαίνουν
τα κλαδιά τους
μέσα σε βάλτους
κοιμούνται
οι μικροί γυρίνοι.
Αύριο
θα ξυπνήσουν
βασιλόπουλα.
(Αύγουστος 2008)
Ελένη Μαρινάκη, "Σε ξένο ουρανό", εκδ. Ερατώ, 2011.
artworks by Gerhard Lietz
Πριν κάποιους μήνες, ανάρτησα 3 ποιήματά της από το τελευταίο της βιβλίο "Ο χρόνος τότε", Γαβριηλίδης, 2013. Ξαναδιαβάζοντας προηγούμενα έργα της, ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας κάποια ποιήματα -τα αγαπημένα μου- από την προηγούμενη ποιητική της συλλογή "Σε ξένο ουρανό", Ερατώ 2011.
ΦΤΗΝΟ ΜΕΤΑΛΛΕΥΜΑ
Έρχεται πάλι
η σκιά
επίμονη ζητιάνα
για το τάλιρο
έρπις που σέρνεται
στο δέρμα
πρόβατο που
βελάζει στη χαράδρα
και τρέμει
το σχοινί.
Έρχεται πάλι
η σκιά
αρχαίο ορυκτό
φτηνό μετάλλευμα
του χρόνου
πληγή που
οξειδώνεται.
Σφυρί καρφώνει
τις στοές
καίει το στήθος
δυναμίτης.
Έρχεται πάλι
η σκιά
άλογο του Πικάσο
ξέφρενο
στόμα ανοιχτό
του πυρετού
γλώσσα φιδιού
και δόντι λύκου.
Γυαλίζει ύποπτα
το βράδυ
χοάνη καταπίνει
όνειρα·
τα βγάζει το
πρωί
πνιγμένα.
(Οκτώβριος 2008)
_________________________________________
ΣΠΑΤΑΛΗ
Γράφω ένα ποίημα
με το μολύβι
με το δάχτυλο
με την καρδιά μου.
Για να το ξεριζώσω
έπειτα
να το αφήσω
να χτυπά ελεύθερο
τους στίχους του·
ήσυχα να μετρά
τα δευτερόλεπτα
του χρόνου
που έχω
σπαταλήσει.
(Ιανουάριος 2007-Ιανουάριος 2009)
_________________________________________
ΜΙΚΡΟ ΑΛΩΝΙ
Τι κάνω
στη ζωή μου
και μικραίνει;
Από παντού
κόβεται κάτι
αλλάζει τροχιά
η γραμμή
της παλάμης
δεν προσφέρεται
για εγκάρδιους
χαιρετισμούς.
Γίνανε μονοπάτια
οι δρόμοι
ανοίγουν προς
τα μέσα
τα παράθυρα
κρύβουν τα
εύκρατα τοπία.
Σε κύκλο βηματίζω
κάθε μέρα
μικρό αλώνι
η αυλή μου.
Μυρίζουν τα
εσπεριδοειδή
από μακριά·
δε φτάνουν
ως εκεί
τα χέρια μου
κι η θάλασσα
δεν έχει άμμο
στις πλαγιές της
μυτερές πέτρες
πληγώνουν
το νερό.
Από τα βάθη
ως την επιφάνεια
άξενος τόπος.
Δεν αναγνωρίζω πια
τ' αμφίβια
καλοκαίρια μου.
(Φεβρουάριος 2008)
_________________________________________
ΤΥΦΛΟΜΥΓΑ
Όμως η ποίηση
είναι ένα άλλοθι
για να ζω.
Αλλιώς
πώς θα κοιτάζω
τα καράβια.
Εκδρομές
εκδράμω
φεύγω.
Στάζει
ο ασπρισμένος
ουρανός
γεμίζουν βάλτους
τα ταξίδια μου.
Χλωμές οι μέρες
τρέμουν
κρυώνω στη φωνή.
Ξεχνώ στις σκάλες
τα παπούτσια μου
και τώρα
πώς θα πάω σπίτι.
Έχω ένα ποίημα
στα σπάργανα·
μικρό πουλάκι
στον ανθό.
Ανοίγει η θάλασσα
παλιές ορθογραφίες
δε βγάζω άκρη
με τα ονόματα.
Κάθε φωνήεν
με τρυπά.
Σχίζονται κρόσσια
τα χαρτιά μου
ξεχνώ το μάθημα.
Γράφει ο δάσκαλος
στους τοίχους
όλα μου τα λάθη,
θα μάθει ο κόσμος
πως κρυώνω.
Φορώ στα γρήγορα
τα χρόνια από τότε
με μάλλινα περνάει
ο καιρός
η ιστορία τυπώνει
υπονοούμενα
στους χάρτες
αλλάζει τις χρονολογίες
παίζει τυφλόμυγα.
Τρέχει ο Μανώλης
στην αυλή
μου δίνει ένα τόπι·
είναι, μου λέει,
το φεγγάρι.
Το κρατώ
και ιδρώνει.
Λιγοστεύει
η καμπύλη του
στα χέρια μου.
Σε λίγες μέρες
γίνεται άφαντο.
(Μάρτιος - Σεπτέμβριος 2008)
_________________________________________
ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ
3
Της νύχτας
επιτύμβιο
η σελήνη
αλλάζει
κάθε βράδυ
επιγράμματα.
(Αύγουστος 2008)
_________________________________________
ΤΩΝ ΒΟΥΝΩΝ
Τα θεμέλιά μου στα βουνά
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
"Άξιον Εστί"· Τα πάθη, Ε'
1
Ας είναι
στερεμένο
το ποτάμι.
Όταν περνώ,
έρχεται
ως το δρόμο
το νερό
και με γυρεύει.
2
Νύχτα ανεβαίνω
στα βουνά
χώμα, χαλίκι
τρώει
τις στροφές.
Πίσω απ' τα
βάτα
ανοίγει στόμα
ο γκρεμός.
3
Πικρή υγρασία·
μυρωδιά
από σχίνα.
Απόψε
μεταγγίζονται
στο σώμα μου
παλιά σκοτάδια.
4
Δέντρα μου
σκονισμένα
καλοκαίρια·
απάνω,
τα κλωνάρια σας
στάζουνε δρόσο.
5
Σχισμή της
νύχτας, σιωπή·
μόνο τριζόνια
και βατράχια
ακούγονται·
Εικονοστάσια
αφύλακτα
ψάλλουνε τους
πεσμένους.
6
Κρυφά ωριμάζουν
τα βουνά.
Με σιωπή υφαίνουν
τα κλαδιά τους
μέσα σε βάλτους
κοιμούνται
οι μικροί γυρίνοι.
Αύριο
θα ξυπνήσουν
βασιλόπουλα.
(Αύγουστος 2008)
Ελένη Μαρινάκη, "Σε ξένο ουρανό", εκδ. Ερατώ, 2011.
artworks by Gerhard Lietz
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου