Γιάννης Βαρβέρης, "Ζώα στα σύννεφα"

Τα βράδια οι ύαινες 
μαζεύονται όλες στη φωλιά
της πιο παλιάς
και στο Θεό προσεύχονται
σαν Ιταλοί μαφιόζοι

Σαν Ιταλοί μαφιόζοι το πρωί
πίνουν οι ύαινες καφέ όλες μαζί
αμίλητες και μελαγχολικές
χωρίς ένα χαμόγελο χωρίς μια καλημέρα
και φεύγουνε ξανά
για το κυνήγι του θανάτου.

________________________________________________________

Αν είναι όπως το λένε
η φύση τόσο δυνατή
δε θα πρεπε
η τσάντα της κυρίας
να γίνει πάλι φίδι
και να φύγει;

________________________________________________________

Μια τίγρις το ΄σκασε από τσίρκο
κι έπινε τώρα ήσυχη το εσπρεσάκι της
με το μπισκότο
στα Ηλύσια Πεδία.
Βλέμμα κανένα πάνω της
αλλά κι αυτή, κυρία.
Πήρε και μεσημέριαζε:
-Αυτός είναι πολιτισμός, είπε θλιμμένα.
Όταν κανείς δεν τρώει
ό,τι του αναλογεί.

________________________________________________________

Το πιο βασανισμένο αμφίβιο
είναι το κύμα
της ακτής.

________________________________________________________

Μην ακούτε τα περί λέοντος

Στη ζούγκλα κάθε μήνα βασιλεύει
κι άλλο ζώο - à tour de role
που λέει κι η γαλλόφωνη αλεπού.
Δεν έχει εδώ κινήματα
Επτά επί Θήβας
Ετεοκλή και Πολυνείκη.
Η ζούγκλα είναι πιο ήσυχη
όσο μικρότερο είν' το ζώο που βασιλεύει.
Δεν ξέρετε ας πούμε
πόσο χαίρεται η τίγρις
και παύει κάθε υπνωτικό στην επικράτεια
την ώρα που θα δώσει τη σκυτάλη
στο μυρμήγκι.

________________________________________________________

Αυτός ο πιγκουίνος 
που περπατά περίλυπος
στους δρόμους της Στοκχόλμης
με την επίσημη στολή
τα ρούχα που φοράει
διάσχισε ηπείρους επειδή
νόμισε πως θα έπαιρνε κι αυτός
ένα βραβείο Νόμπελ.
Ήτανε, βέβαια, ένας πιγκουίνος ποιητής.




Γιάννης Βαρβέρης, "Ζώα στα σύννεφα", εκδ. Κέδρος, 2013.