Ένα ξεχωριστό ποίημα που μου αφιερώνει ο Απόστολος Θηβαίος.
Αναδημοσίευση από το "λιβάδι" του Τόλη Νικηφόρου.
Μεγάλη τιμή και ατίθαση, πρωινή χαρά!
Στη Χαρά Ναούμ
Σε όλη την πόλη οι άγριες αντιλόπες αναπηδούν στα
χαλάσματα. Οι πρώτοι άνθρωποι των καινούριων καιρών
είναι αντιλόπες. Ελαφριές και ανέστιες μίλια μακριά από
τις πηγές. Τα απογεύματα ακινητούν στις όχθες του Ιλισσού
ποταμού. Με τα σφιχτά τους σώματα, οι αντιλόπες της
δεύτερης χιλιετίας δεν τρέμουν πια τους πυροβολισμούς και
τα σπασμένα κλαδιά των ιχνηλατών. Περήφανες καλπάζουν
στην οδό Πανεπιστημίου, με τα σφιχτά σώματα που
προείπαμε, μυρίζοντας τη θάλασσα και τις καταστροφές. Οι
αντιλόπες της δεύτερης χιλιετίας έχουν γλαφυρότατα
μάτια και διατηρούν στο ακέραιο τη δυναμική των
ξαφνικών εκτινάξεων. Αγαπούν πολύ τις βραδινές
πεζοπορίες, τους δρυμούς και τους καμπίσιους ορίζοντες.
Καμιά φορά, με κραυγές, καθώς Σκύθες σε ύστατες μάχες
εισβάλλουν στις αυλές και αρπάζουν τα παιδιά μας. Εκείνες,
οι αντιλόπες, προετοιμάζουν μεθοδικά και αδιάληπτα τους
νεαρούς Κενταύρους που θα εξέλθουν από τα νερά μες σε
συμπλέγματα ερωτικά. Καθώς ο Χριστός της αβύσσου και οι
ίπποι των πελασγικών ναυαγίων, οι νεαροί Κένταυροι θα
παραληρούν εμπρός στις εξωφρενικές χαραυγές.
Εδώ μπορείτε να διαβάσετε κι άλλα ποιήματα του Απόστολου Θηβαίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου