Θα γράφω τις νύχτες
θα γράφω τις νύχτες
δίχως μελάνι
μες στις κραυγές αυτού του κόσμου
όταν στο δάσος
θ΄ απλώνεται πηχτό σκοτάδι
θα γράφω τις νύχτες
σ΄ ένα ξέφωτο
κοντά σε μια πηγή
που θ’ αναβλύζει δροσερό νερό
και θα μαζεύονται κοντά μου
όλες οι λέξεις
όλα τ΄ αγρίμια
να πιουν να ξεδιψάσουν
εκεί αν θες
μπορείς να με συναντήσεις
με τις αιχμές του γέλιου σου
ν΄ αγγίξεις τους μικρούς ελέφαντες
την ώρα που σκύβουν
στην παλάμη μου
να τους εξημερώσεις
θα γράφω τις νύχτες
για ένα δειλινό στη Ζιμπάμπουε
πάνω από την κρεμαστή γέφυρα
και τις χρωματιστές ομπρέλες
γύρω μου χιλιάδες
ουράνια τόξα θα εκλιπαρούν
την αιωνιότητα
Αν
Θα μπορούσα να σ΄ είχα αγαπήσει πολύ
Αν δεν είχες μέσα στο στομάχι σου
Μασημένα φτερά από πουλιά
Αν δεν τριγυρνούσες τα βράδια
Κρυφά με σφενδόνα
Αν δεν σκότωνες όλα τα νεαρά ορτύκια
Αν δεν έστηνες ξόβεργες στις πέρδικες
Ίσως και να σ΄ αγαπούσα πολύ
Αν έτρωγες μόνο ρίζες και τρυφερούς βλαστούς
Αν με αίμα δεν έπνιγες την μικρή καρδερίνα
Που σου κελαηδούσε κάθε πρωί
Μέσα στο κλουβί
Αν κυνηγός δεν ήσουν
Με την κάννη στραμμένη στο κούτελο
Της πιο γλυκιάς μου αυταπάτης
Κλίμα τροπικό
Ακίνητη εγώ
Εσύ χαράζεις κύκλους
Με σκαλιστό μπαστούνι
Γύρω μου
Σε οροπέδιο πρέπει να βρισκόμαστε
Αφού ο ορίζοντας ξαφνικά βυθίζεται
Ιαχές πολέμου
Ανάσες γέννας
Τεράστια η μαγκνόλια
Όλα υπερμεγέθη
Υπερφυσικά
Σε τούτη τη γη
Εγώ ακίνητη πάντα
Στο κέντρο των κύκλων σου
Καταπίνω τον ορίζοντα
Γεννάω μικρές χρυσαλλίδες
Ο μάγος της φυλής μου
Εσύ με ξόρκια μυστικά
Επωάζεις τα κουκούλια
Πέφτω σε λήθαργο
Ξυπνάω μεταξωτή
Τριγύρω μισές πεταλούδες
Συνουσιάζονται
Γίνονται ολόκληρες
Υγρή η βραδιά ερωτική
Κλίμα απολύτως τροπικό
Στιγμή
καμιά στιγμή
δεν είναι κανενός
κι ας διαλέγουμε με έκσταση
το χρώμα και το φόντο
κανείς δεν ορίζει
τη διάρκεια
και την ένταση
κανένα μοιρογνωμόνιο δε μετράει
τη γωνία πρόσπτωσής της
στο χρόνο
τη διάμετρο της αλήθειας της
αν κύκλος είναι
κι αν είναι ευθεία
γονάτισε μπροστά της
με δέος
στο άπειρό της
In Vitro
Από εδώ και πέρα
Θα ζω μέσα στην ένδεια των πραγμάτων
Στις μικρές λεπτομέρειες
Στην ενδοχώρα της αλήθειας
Αυτής που δεν αντέχουν τα επίγεια
Σε ΚΣ δοκιμαστικού σωλήνα
Σαν σε πείραμα μοριακής αντίδρασης
Εξάτμιση στερεών αναμνήσεων
Ρολόι λιωμένο σε πίνακα του Νταλί
Κυδώνι που μαραγκιάζει σε θρακιώτικο
In vitro θα ζήσω
Από εδώ και πέρα
Οι φίλοι μου
…όλοι έγιναν παγόνια
με πολύχρωμα φτερά
φωνές μεταλλικές
συχνάζουν τώρα σ' ένα τεράστιο σπίτι
δίχως πόρτες και παράθυρα
χαμόγελα ανταλλάσσουν
καλάθια με φρούτα εποχής
παίζουν κρυφτό πίσω από τοίχους
κανείς δεν τα φυλάει
κανείς δεν φαίνεται
κανείς δεν χάνει
κάποια ρωγμή στον τοίχο όμως
τους φανερώνει πού και πού
φανερώνει πούπουλα και φτερά σπασμένα
οι φίλοι μου είναι πουλιά βιαστικά
όταν αποδημούν
έρημη απομένει η φωλιά τους
μια αγκαλιά ξερόκλαδα στα χέρια μου
τα αυγά τους και η μνήμη τους
Εκτός εποχής
φόρεσα βιαστικά το παλτό
πάνω από τη νυχτικιά
και κατέβηκα από τις σκάλες
στην είσοδο της πολυκατοικίας
με περίμενε ο ταχυδρόμος
έλα μαζί μου είπε
συστημένο από το χτες
ο φάκελος είχε πάνω έναν μικρό σκιέρ
τον ακολούθησα και γλίστρησα στο μέλλον
σε είδα να κάθεσαι στον παγωμένο θρόνο σου
να με καλείς για απολογία
μα ήμουν δακρυσμένη κι αχτένιστη
και επιπλέον το κόκκινο παλτό μου
