Ο ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ ΣΤΑ ΕΝΝΙΑ ΤΟΥ - Γιάννης Στίγκας

Ίσως φταίει το μέσον. Εννοώ το νυστέρι.
Ενδεχομένως, αυτό που λέγεται θάνατος
να προσεγγίζεται με αβρότερες κινήσεις.
Καλύτερα, λοιπόν, με τα δάχτυλα.
Δείχνεις έτσι περισσότερη συμμετοχή.
Κάτι σαν καλή διαγωγή απέναντι στο φαινόμενο.
Ίσως, μάλιστα, να πρέπει να κλείσεις και τα μάτια.
Κλείνω τα μάτια, σημαίνει:
Ξεμπροστιάζω
            ένα σκοτάδι
στο σκοτάδι.
Είναι μια κάποια αρχή.
Οι τυφλοί είναι ιχνηλάτες με τον τρόπο τους.
Μπορούν να σου πουν ακριβώς,
πού τρύπιο
             και πού μπαλωμένο.
Ωστόσο παραμένει μυστήριο πώς, από μια τόση δα τρυπίτσα,
μπορούν να χυθούν τόσα πράγματα:

Η μυρωδιά του καλοκαιριού,

             όλη η προστακτική των πεύκων
(μαζί με το ρετσίνι της),

              μια ζάλη με οδηγίες χρήσεως

-ορμέμφυτο της πτήσης-

μικροκαρτέρι

              για αγαθό σκοπό

σε χουχουλιάζω στις παλάμες μου,
δηλαδή γίνομαι όλο και πιο ανορθολογικός,
αν η πνοή ήταν μεταδοτική, θα πέθαιναν μόνο οι ερημίτες,
δηλαδή φοβάμαι να συνεχίσω,
αυτό που κάνουμε εδώ
είναι σκέτη τρέλα, τζιτζίκι μου, σκέτη τρέλα.
Και να σκεφτείς ότι μόλις τελειώσω με σένα,
μεπεριμένουν διακαώς
                                      τόσα τρυγόνια



από τη συλλογή Εξυπερύ σημαίνει χάνομαι, εκδ. Μικρή Άρκτος, 2018 (β' έκδοση).