ΜΕΤΡΑΩ ΩΣ ΤΟ ΔΕΚΑ - Ελένη Μαρινάκη

ΚΡΥΦΟ

Δεν έμαθα ποτέ το όνομά της. Σκόρπιες κου-
βέντες, μυστικές, τη θέλανε χαμένη. Κορίτσι
ακόμα στα δεκαεφτά, πού βρήκε το κουρά-
γιο, πού το σκοινί. Κανείς δεν τη μνημόνευ-
σε. Δεν άναψαν κερί ούτε καντήλι, σαν να
μην έζησε. Σκιά θολή που αιωρείται ακόμα
πάνω από τα σκίνα.



ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ

Μεγάλη αίθουσα σχολείου με τα θρανία σε
παράταξη. Δίνουμε εξετάσεις στη ζωγρα-
φική. Έχασα τις μπογιές και τα χαρτιά μου.
Ζητώ από τον Κώστα μα δεν μ' αναγνωρί-
ζει. Ανεβαίνω στο ύψωμα απέναντι και κάνω
ακροβατικά. Γέρνει η σκάλα, προλαβαίνω να
πιαστώ απ' το δοκάρι. Κόσμος πολύς χορεύ-
ει γύρω μου. Στο πεζοδρόμιο δίνει ο Τάσος
βιβλία στους περαστικούς. Έπειτα ξαφνικά
μας χαιρετά και μπαίνει ήσυχα στο οστεοφυ-
λάκιο.



ΣΚΗΝΗ

Μεσάνυχτα πέφτω να κοιμηθώ. Όλα στο
σπίτι ήρεμα. Ο πατέρας στο σαλόνι κάνει
πολλαπλασιασμούς, η μητέρα στην κουζίνα
πλέκει και ξαναπλέκει την ίδια δαντέλα. Ο
Γιάννης σχεδιάζει μιαν ακύμαντη ζωή. Εγώ
προσπαθώ να κρατήσω το ταβάνι που όλο
κατεβαίνει.



Ελένη Μαρινάκη, Μετράω ως το δέκα, εκδ. Μελάνι, 2018.