Ε. Χ. Γονατάς, "Η κρύπτη"

Είχε κρεμάσει μικρούς καθρέφτες πάνω στα δέντρα
για να βλέπονται τα πουλιά.
_______________________________________________________

Υπομονή! Θα πήξει το δάκρυ, θα γίνει νησί.
_______________________________________________________

Κοντά στο φράχτη του κήπου είναι η στέρνα, πράσινη
γεμάτη δυόσμο κι άσπρα νερολούλουδα· μόλις 
πλησιάζει η μύτη να τα μυρίσει, ανοίγουν και σκίζονται
ως το κοτσάνι. Στο βάθος τρέμει - ασχημάτιστο
μαργαριτάρι - το θαμπό μεδούλι του πάθους.
_______________________________________________________

Μέσα στ' ανοιχτά λιονταρίσια στόματα των μπρούτζινων
πόμολων του κρεβατιού είχε φυτέψει γαρύφαλλα,
για ν' ακούει στον ύπνο της το βουητό της
μέλισσας που θα πετάει διψασμένη.
_______________________________________________________

Ανεβαίνοντας στις πιο ψηλές στέγες, σκαρφαλώνοντας
στα πιο άσπρα μπαλκόνια, πατώντας στα πιο
πράσινα φύλλα, σ' ανάβω το βράδυ το γαλάζιο φεγγάρι,
λυγίζω τη νύχτα τις καλαμιές με τ' αστέρια
στη μεριά που κοιμάσαι.
_______________________________________________________

Οι κρίνοι, εκείνα τα χαμόγελα στις άκριες
των βράχων.



Ε. Χ. Γονατάς, Η κρύπτη, εκδ. Στιγμή, 2006.