τέλος;

σκέφτηκα τότε τις ομπρέλες
που καταμόναχες στεγνώνουν
μετά από μια βροχή παράφορη
κατόπιν πάλι ανέπαφες ανασηκώνονται στο χρόνο
χέρια δραπέτη στο διηνεκές που υψώνονται
για να ακουμπήσουν τη στιγμή
(μα έλος αγγίζουν)
(Τ)έλος;