Εις μνήμην
Ι
Να σκεπάσω το πιάτο
με το φαγητό
να σκεπάσω το σώμα σου
που κρυώνει.
Έζησες σε παγερά τοπία
σε διπρόσωπους καιρούς.
Μετρούσες με ακίνητη ματιά
τις μέρες
δεν ήξερα τι σκέφτεσαι
δε ρώτησα ποτέ μου αν πονάς.
Σε μια γωνιά του δωματίου
εδίπλωνες τα χέρια σου
γινόσουνα σκιά κατά το βράδυ.
Τώρα σε άλλο σπίτι
βόλεψες το κορμάκι σου
και δε θα μάθω ποτέ πια
πως λέγεται στη γλώσσα σου
η αγάπη
πόσες φορές με κοίταξες κρυφά.
ΙΙ
ξένη κι εγώ για σένα.
Μόνο κατά το τέλος των βροχών
όταν ανοίγανε τα γιασεμιά
έκοβες μικρά άνθη
και μου τα χάριζες, πατέρα.
Μπορεί και να με είχες αγαπήσει.
Μάιος 2009
Στην κόψη
Η μοναξιά κύκλος κλειστός
πηγάδι στην αυλή με τα μαχαίρια
σκάλα που κατεβαίνει στο βυθό.
Φυσά έν' ανοιχτόχρωμο σκοτάδι
σαξόφωνο που ρίγησε
κίτρινη γύρη τ' ουρανού.
Βουίζει η λαγκαδιά πνιγμένο ζώο.
Τα βράδια χάνομα νωρίς
τρέμω στο βάθος αγωνία
διπλώνω πόνους στο σχοινί.
Κουκούλι επωάζω μνήμες
ταξίδια χάρτινα φτερά
παγιδευμένες πεταλούδες.
Μετρώ τις υποθηκευμένες μέρες
τα στίγματα στα χέρια μου·
κι όλο σκουραίνει ο ουρανός.
Αύγουστος 2010
Ταχυδακτυλουργός
Δύσκολο πέταγμα η ποίηση
κι εγώ δεν άφηνα να ανοίξουν
τα φτερά μου.
Κρατούσα σκορπισμένα φύλλα
λαγούς μικρούς μες στο σαλόνι μου.
Έπαιζε μόνη της η μπάντα,
στις επετείους άνοιγα δειλά
τα μάτια
χωράφια με ελιές σκίαζαν
το καπέλο μου
μια κούνια με παρέδινε στο χάος.
Έτσι, με ψίχουλα μεγάλωνα
κάνοντας ακροβατικά
κέρδιζα το ψωμί μου.
Γι' αυτό φοβάμαι από τότε
τις ευθείες
το τέλος του ορίζοντα
το γρήγορο ξεθώριασμα του άσπρου.
Τώρα, σε γέφυρες κουρνιάζω
σε ξεραμένους ποταμούς.
Να 'χω κι εγώ
ένα δικό μου τίποτα.
Αύγουστος 2009
Ελένη Μαρινάκη, Ο χρόνος τότε, Γαβριηλίδης 2013.
artwork: Oskar Kokoschka
